Onlangs zat ik samen met een aantal vrouwen en toen ging het over onze gezondheid, of eigenlijk gaat het over het afvallen. Waarom lukt het dan toch niet? Dan komen allerlei overtuigingen naar voren. “Ja, ik zit in de overgang, zijn de hormonen.” “Geen idee, ik snoep bijna nooit. Denk 1 dropje per dag. Dat moet toch wel kunnen, toch?” “Sporten? Daar heb ik geen tijd voor, maar loop genoeg op een dag, zeker 10.000 stappen!” “Ja als ik nou een van de wijn af kon blijven en de kaasplankjes dan was het zo opgelost.” “Nou ik eet maar 1 bakje chips op een avond.” En ga zo maar door. We weten allemaal eigenlijk wel wat slecht is en wat de reden is waarom we niet afvallen. Maar toch hebben we allemaal wel een “geldige reden” om te mogen snoepen, of datgene tot ons te nemen waar we van aankomen of op dat gewicht blijven waar we niet op willen zitten. Zelf sabotage is dat. Ergens binnen in zit een stemmetje (duiveltje) die vind dat je dat verdiend hebt of dat je dat mag eten/drinken.
Die zelf sabotage gebeurd niet enkel met afvallen. Die saboteur zit er bij iedereen. Hoe vaak je hoort van rokers, hoe ziek ze zijn geweest of hoe vaak ze al een waarschuwing hebben gehad van de huisarts, toch zegt die “saboteur” dat je toch nog wel kunt door gaan om verschillende overtuigingen. Want dan kom je aan als je stopt, of je vader is er 90 mee geworden en die rookte nog meer. Hoelang laat je die saboteur de boel saboteren, wanneer komt dat deel met veel wilskracht/daadkracht in je naar boven die sterker is dan die saboteur en hem/haar tegenhoud. Wanneer is dat punt bereikt? Is dat wanneer je longkanker hebt dat je dan stopt met roken? Of als je je eigen schoenveters niet meer kunt strikken, dat je dan gaat stoppen met snoep en of ongezond eten en begint met bewegen? Of zou het beter zijn om dit alles te voorkomen en gewoon nu te starten met bewegen en of met gezond te eten. Of nu een niet-roker worden!
